Cześć wszystkim! Dzisiaj jest dokładnie 31.10 - Halloween. Specjalnie na tą okazję opiszę tu historię, którą wymyśliłam pewnego letniego popołudnia przemierzając szkolne korytarze. Mam nadzieję, że wszystkim się ona spodoba i podkręci ten przerażający nastrój. Wesołego Halloween i wiele cukierków!
Rivian
Był zwyczajny dzień. Anita uczyła się właśnie fizyki pod salą numer 103, a jej dwaj najlepsi przyjaciele - Jasiek i Stef byli zajęci pisaniem nowego programu antywirusowego do szkolnego serwera. Zaraz miała być poprawa ostatniej klasówki. Właściwie nikomu nie poszła ona dobrze, ale ze względu na dość późną godzinę konsultacji i piękne słońce za oknem reszta klasy 3b postanowiła olać poprawę i pójść na lody na Starówkę. Pani Kobulska otworzyła drzwi klasy dokładnie o 14:20.
Kiedy przyjaciele wyszli z sali Anita i Stef byli całkiem zadowoleni, natomiast Jasiek miał niewesołą minę.
Idąc przez szkołę prosto do szatni stwierdzili, że budynek jest prawie pusty. Wszyscy uczniowie i większość nauczycieli już dawno opuściła szkołę. Tego dnia jako premię za dobrą naukę każda klasa miała skrócone lekcje i korzystając z pięknej pogody możliwie najszybciej opuszczał budynek.
Teraz było już niemalże ciemno. Była końcówka października i słońce szybko zachodziło. W bladym świetle lamp i ciszy odbijającej się od grubych murów, szkoła wyglądała przerażająco. Przyjaciele poczuli dziwny niepokój. Nie wiedzieć czemu, powoli i w ciszy zaczęli schodzić po schodach do szatni. Znajdowali się już na parterze, kiedy od strony stołówki usłyszeli jakieś dziwne odgłosy. Jasiek, z natury niezbyt odważny zrobił przerażoną minę i zaczął się cofać, ale Anita obdarzona nadmierną ciekawością postanowiła sprawdzić co je wydaje. Uchyliła drzwi. W ogromnym pomieszczeniu ze stołami panował niczym niezmącony spokój. Już myślała, że jej się zdawało i chciała się wycofać, ale wtem usłyszała jak coś z brzdękiem upada w kuchni. Na palcach zaczęła iść w tamtą stronę. Wychyliła się zza węgła. W pomieszczeniu panowała ciemność. Weszła do środka. Idąc coraz bardziej wgłąb wyszeptała: "Halo". Nagle wyskoczyło na nią coś przerażającego. Właściwie nie potrafiła opisać tego słowami. To wyglądało jak zmutowany, poskręcany jakąś chorobą, wijący się w konwulsjach człowiek. Zaczęła krzyczeć. Rzuciła się do wyjścia, ale potwór ruszył za nią. Z wrzaskiem wybiegła na korytarz. Dopadła do chłopców. Szarpiąc ich za ubrania próbowała nakłonić ich do ucieczki, ale jej przyjaciele nie chcieli się ruszyć. Spojrzała ze łzami w oczach w ich twarze. To co zobaczyła było gorsze niż wszystko co mogła sobie wyobrazić. Jej przyjaciele nie byli już Stefem i Jaśkiem. Byli teraz przerażającymi istotami z poplamionymi krwią bandażami na głowach i skalpelami w dłoniach. Istoty te wydały z siebie okropny skrzek i zaczęły wymachiwać nożami. Anita puściła się pędem po schodach na górę. Biegnąc wciąż słyszała za sobą tupot kroków. Postanowiła się nie odwracać. Z impetem otworzyła drzwi jednej z klas (Bogu dzięki nie były zamknięte) i wpadła do środka. Jak najciszej zamknęła za sobą drzwi. Nagle coś zakryło jej usta i silnie pociągnęła do tyłu. Czując duszę na ramieniu zamknęła oczy. Nie krzyczała. Niespodziewanie "coś" ją puściło. Otworzyła oczy. Ze zdumieniem stwierdziła, że obok stoją jej dwaj przyjaciele. Z radością rzuciła im się na szyje.
- Czemu na mnie nie czekaliście? - zapytała.
- Dość długo cię nie było. Chcieliśmy za tobą iść, ale Jasiek nie mógł się ruszyć. - powiedział Stef. - Wtedy wyleciała na nas ta pielęgniarka. Była przerażająca. Właściwie normalna, tyle, że nie miała oczu... To znaczy miała ale same białka i całą zakrwawioną twarz. I tak dziwnie się szczerzyła. Daliśmy nogę, a ona nas goniła, no i schowaliśmy się tutaj.
- Nie widziałam żadnej pielęgniarki. Tylko dwie jakieś dziwne postacie i... "coś". - odpowiedziała jeszcze bardziej wystraszona dziewczyna.
Nie rozumieli o co w tym wszystkim chodzi. Kroki na zewnątrz już dawno ucichły. Postanowili więc wyjść z klasy i dostać się do wyjścia. Niestety, znajdowało się ono dopiero na końcu szatni. Mimo ogromnego lęku postanowili zaryzykować. Otworzyli drzwi. Po cichu zeszli po schodach na parter. Nikogo nie widzieli. Zupełnie jakby wszystkie wydarzenia z ostatniej godziny były tylko sennym koszmarem. Po cichu zeszli na niższe piętro. To tu znajdowała się wyżej wspomniana szatnia. Panował mrożący krew w żyłach półmrok. Zajrzeli do części z szafkami - musieli przez nią przejść aby dostać się do wyjścia na końcu długiego jak diabli korytarza. Po pomieszczeniu rozlegał się dziwny pomruk. Brzmiał on jak warczenie wściekłego psa. Rozejrzeli się i natychmiast cofnęli za załom muru. Po podziemiu przechadzał się "wilkołak". Właśnie tego książkowo - filmowego stwora przypominała im owa istota - wyglądała jak ogromny wilk na dwóch nogach. Potwór przemierzał szatnię jakby ją patrolował. Przyjaciele znieruchomieli. W ciszy obserwowali zwierzę. Nagle spokój przerwał okropny wrzask Jaśka. Stef i Anita odwrócili się, ale było już za późno. Przerażająca postać z bandażem na głowie właśnie zagłębiała w jego klatce piersiowej swój skalpel. Bezradni patrzyli jak przerażone oczy kolegi wybałuszają się coraz bardziej, a usta rozwierają w niemym okrzyku. Najstraszniejsze jednak było to, że w tej chwili nie było miejsca na łzy czy sentymenty - przyjaciele musieli uciekać. Puścili się pędem przez pomieszczenie. Wypadli na korytarz za zakrętem. Już widzieli drzwi - to była ostatnia prosta. Rzucili się do przodu - jeszcze nigdy żadne z nich tak szybko nie biegło. Wtem z prostopadłego korytarza wyleciał wilkołak. Znaleźli się między młotem a kowadłem. Potwór machnął łapą, Anita zdążyła się schylić, ale Stef nie uniknął ciosu. Pazury bestii wbiły się w jego umięśniony tors. Chłopak upadł na drewnianą posadzkę. Dziewczyna z przerażeniem patrzyła jak wilkołak jednym kłapnięciem szczęk przepoławia jej przyjaciela i zabiera się za jego konsumpcję. Rzuciła się w kierunku drzwi. Niemalże je wywarzając wypadła na podwórko. Szybko zamknęła je za sobą. Zauważyła tkwiący w zamku klucz. Szybko go przekręciła. Odetchnęła z ulgą i zaczęła śmiać się na całe gardło. Nie mogła przestać. Nie rozumiała swojej reakcji. Wrzeszczała histerycznie rechocząc. Nie mogła uwierzyć w to, że żyje. Chwiejąc się na nogach ruszyła do bramy głównej. Szła krok za krokiem, a łzy szczęścia spływały jej po policzkach. Nigdy jednak nie dotknęła zielonej mosiężnej klamki.
Następnego dnia szkoła była otoczona przez policję i karetki pogotowia. Wokół budynku kłębili się przerażeni ludzie. Dyrektor rozmawiał z policją, śledczy przeszukiwali teren, reporterzy robili zdjęcia i pisali artykuły. Jeszcze tego samego wieczora we wszystkich mediach ukazała się informacja na temat tragedii w miejscowym gimnazjum.
"Masakra gimnazjalistów"
Dzisiaj w godzinach porannych znaleziono w Gimnazjum im. Stefana Batorego zwłoki trójki uczniów. Rodzice są w szoku. Policja nie ustaliła jeszcze co się wydarzyło. Przeprowadziliśmy wywiad z komendantem.
K: Śledztwo trwa. Jest to bardzo dziwna sprawa. Dziś rano gdy dyrektor przyszedł otworzyć budynek, znalazł na podwórku Anitę Krymską. Była nabita na drzewo niczym szaszłyk. Na głowie miała czepek pielęgniarski. Kiedy nas wezwano, specjaliści przeszukali wnętrze szkoły. Na korytarzu znaleziono ciało Stefana Ronita, przepołowionego na pół i rozszarpanego na strzępy. Jego zwłoki, co dziwne, było owinięte w bandaże. Podejżewamy, że ów chłopak zabił pozostałą dwójkę uczniów, ponieważ znaleźliśmy u niego nóż.
D: Powiedział pan "pozostałą dwójkę". Czy to znaczy, że jeszcze ktoś zginął?
K: Owszem. W szatni znaleźliśmy ciało chłopca. Miał przy sobie tylko damskie futro - nie wiemy jeszcze czy to ważne, ale to było jego jedyne odzienie.
D: Czy są jacyś świadkowie tych przerażających wydarzeń?
K: Właśnie to ustalamy. Na chwilę obecną, wiemy jedynie, że w szkole znajdowała się wtedy jedna z nauczycielek. Twierdzi jednak, że nic nie widziała.
D: Rozumiem. Czy znaleziono jeszcze coś niepokojącego?
K: Tak.
D: Cóż to takiego?
K: Zakrwawione bandaże i scyzoryk w pokoju nauczycielskim.
